یاسمن محسنی_این روزها اگر در شهرهای بزرگ قدم زده باشید ممکن است احساس کنید تنها فرد زنده هستید. خیابان های بزرگ و پرترافیک بسیار ساکت هستند، صدای پرندگان به وضوح قابل شنیدن است. کلانشهرهای دنیا این روزها به شهرارواح تبدیل شده است. و اینگونه به نظر می رسد که تنها در طول چند هفته زندگی به پایان رسیده ، زیرا که کرونا ویروس مرزها را درنوردید و در شهرها پراکنده شد، میلیون ها انسان را آلوده و ده ها هزار نفر را به قتل رساند. اقتصاد دنیا، در چنگال عقب نشینی و در آستانه سقوط کامل است که فقط توسط بودجه دولت ها پیش می رود.دنیا  به سمت عمیق ترین رکود در دوران معاصر درحال حرکت است. کشورهایی که بیش از 50 درصد از تولید ناخالص داخلی جهانی را تشکیل می دادند، از نظر تجاری متوقف شده اند. اقتصاددانانی که به دنبال مقایسه تاریخی هستند، درحالیکه به سقوط سهام 1929، بحران اقتصادی 1974 یا رکود سال 2008 اشاره می کنند، اعتراف می کنند که همه اینها از عوارضی که این بیماری همه گیر داشته است کمتر هستند. پیش بینی می شود که شهرهای بزرگ تا سال 2030 هشت تا ده درصد از بازده خود را از دست بدهند، در عرض چند هفته، بحران کروناویروس کاغذ توالت را به کالای آرزو تبدیل کرده بود. کشاورزان هزاران گالن شیر را از بین بردند زیرا تقاضای کافی شاپ ها و رستوران ها از بین رفت. زنجیره های عرضه جهانی فروپاشید. برعکس صنایع و شرکتهایی همچون شرکت کنفرانس ویدیویی Zoom از گمنامی کاملاً ناگهانی بیرون آمد تا در مارس به 200 میلیون کاربر برسد زیرا شرکت ها، مدارس و حتی در برخی کشورها مجلس عوام شروع به کار از راه دور کردند. براساس داده های جمع آوری شده توسط مرکز تحقیقاتی سازمانی، گروهی از محققان دانشگاه، ممکن است بخشی از منظر تجاری کشورها که از قبل پیش بینی می شد به طور دائم از بین رفته شده باشد، زیرا چندین هزار شغل به دلیل این فاجعه بسیار خطرناک در مسیر خروج خواهد بود. طی 12 ماه آینده پیش بینی ها برای اقتصاد مانند یکی از سه حرف V بهبودی سریع، U  با شیب خوشایند فرو رفتن، به دنبال آن رشد صاف، پس از آن ریکاوری و یا L شیب نسبتا ناخوشایند، رشد صاف و بدون بهبودی قابل پیش بینی، است. همانطور که برخی اقتصاددانان پیش بینی کرده اند دور از ذهن نیست که به جای تصور بازگشت اقتصاد به صورت حرف V ، می توانیم به جای آن شاهد شکل L باشیم که در این حالت با ضرر خالص شرکت ها طی یک دوره طولانی روبه رو می شویم. به عبارت دیگر ورشکستگی در حال افزایش است و بخش های خصوصی در کشورها چند میلیون شغل از دست خواهند داد. در این میان شرکت هایی که به مصرف کننده متکی هستند بیشترین ضربه را خواهند خورد. حتی در خوش بینانه ترین سناریو که این بیماری در ماه های آینده به پایان می رسد، مردم قصد ندارند برای صرف پول در مغازه ها یا فعالیت های اوقات فراغت عجله کنند. کافه هاو رستوران ها، در پایین لیست اولویت های دولت برای بازگشایی هستند. براساس یک پیش بینی، اقتصاد کشوری مانند انگلیس می تواند برای بهبودی سقوط توسط بیماری کرونا سه سال به طول بیانجامد. پیش بینی می شود که تقریبا نیمی از هزینه های مصرف کننده در سال 2020 در معرض خطر به تاخیر افتادن یا از بین رفتن کامل قرار دارد. برخی از اقتصاددانان در اروپا معتقدند که اگر کشورها تا ماه ژوئن بازگشایی نشوند،  دچار مصائب جدی خواهند شد. نه فقط به این دلیل که اکثر شرکت ها دارای ذخایر نقدی سه تا شش ماهه هستند و با شروع مجدد و آهسته اقتصاد دوباره زنده نخواهند ماند، بلکه به این دلیل است که دولت نمی تواند مبالغ مورد نیاز آنها را تأمین کند.

نوآوری و سازگاری به شرکتها کمک می کند تا از این بحران جان سالم به در ببرند. اما این می تواند خبر بدی برای کارگرانی باشد که به محض وقوع بحران روی نیمکت قرار گرفته اند. هرچه مدت زمان قرنطینه و ماندگاری آن بیشتر باشد، شانس بیشتری برای کارفرمایان وجود دارد تا  در مورد سرنوشت کارگران تصمیم بگیرند. تأثیر کرونا  یک پیام سخت برای کارگران جوان و آسیب پذیر را نشان می دهد بدین معنی که این رکود احتمالاً باعث افزایش نابرابری در توزیع درآمد، بین جوان و پیر و میان قراردادهای ناامن و امن می شود. طبیعی است که شرکت ها در پی بهبودی و نجات خود در این وضعیت هستند. آنها در مورد سود سهام و چشم انداز رشدشان تردید خواهند کرد و تمایلی به سرمایه گذاری ندارند. ابهامات بسیاری در مورد جو اقتصادی جهانی وجود دارد و هیچ کس  نمی داند که این وضعیت چه مدت طول خواهد کشید. شرکت ها نمی خواهند به روابط بلند مدت با کارگران متعهد شوند و تمایل دارند در موارد لزوم تنها به کارگران موقت اعتماد  کنند. این بدان معناست که افرادی که در این مدت شغل خود را از دست داده اند، در یافتن شغل دائمی دیگری در وضعیت دشواری قرار خواهند گرفت و افرادی که به اندازه کافی خوش شانس بوده اند که هنوز شاغل هستند، نیز این روزها درآمد کمتری کسب می کنند و در یافتن شغل دوم هم مشکل دارند. بعلاوه افراد در شغلهایی که دوست ندارند مدت زمان طولانی تر خواهند ماند.

بعد از هر بحران، مردم محتاط تر عمل می کنند. این [یک بحران] می تواند بر تمایل مردم برای بیرون رفتن و درنتیجه خرج کردن پول تأثیر بگذارد. وچون این احتمال وجود دارد که اکثر کارمندان دفتر از شهرهای بزرگ در یک سال آتی کار خود را در خانه انجام دهند و در صورتی که شرکت ها نتوانند راهی برای تأیید دفاتر خود از لحاظ بهداشتی پیدا کنند و هیچ واکسنی در آینده ارائه نشود، در مدت زمان 12 ماه، زنجیره های عرضه جهانی که خرده فروشان و تولید کنندگان به آنها اعتماد داشتند دوباره تغییر می یابند.

 در همین حال شرکت هایی وجود دارند که اقدام به انجام امور خیرخواهانه اجتماعی کرده اند، اهدا دستگاه های تهویه مطبوع یا توزیع ماسک رایگان به افراد، از این دسته اقدامات هستند. اینگونه تبلیغات و حسن نیت شرکت ها در طولانی مدت، در جهت افزایش سود شرکت ها موثر خواهد بود. از طرف دیگر شرکت هایی که به نظر می رسد در طول این بحران رفتار ناعادلانه ای داشته و به وضعیت مصرف کننده بی توجه بوده اند، با طردشدگی مواجه خواهند شد. پیش بینی می شود دولت ها می خواهند "نوعی از ریاضت اقتصادی" را به اجرا بگذارد.

با توجه به اینکه تمامی جهان در حال مواجه با شرایطی کاملا غیر قابل پیش بینی است، انتخاب مسیر و سیاست گذاری های مناسب اقتصادی در این زمان بسیار سخت به نظر می رسد.